صفحه سیمری مشتمل بر بلوک های آناتولی ، تاورید، البرز، ایران مرکزی ، کمربند شرق ایران، افغانستان مرکزی
جنوب پامیر
پونتایدن و قفقاز کوچک از جنبه منشأ تکتونیکی با جنبش امتداد لغز ، گسل های جدایشی و برش های ریدل وابسته هستند. از میان این بلوک ها آنهایی که تحت تأثیر فرایند تکتونیکی امتداد لغز ،گسل های جدایشی و برش های ریدل قرار گرفته اند، از جنبه لرزه خیزی بسیار فعال اند.به علاوه ، بلوک ایران مرکزی و کمربند شرق ایران منتسب به زون های برشی شکل پذیر هستند که به صورت مرزهای پاد جریان شکل پذیر نمای سیالات ، طی همگرایی درون صفحه ای و فازهای پلوتونیک شبه گرانیت کالکو آلکالن در حوضه پشت قوسی بلوک افغانستان مرکزی مهم ترین نقش را ایفا می کنند. دو زون گسلی جدایشی مکران و زون جدایشی جنوب ایران ، شناخته شده اند. به نظر می رسد که زون مکران فعالیت کمتری داشته باشد، در حالی که زون جنوب ایران فعال تر است. فعال بودن زون جنوب ایران با دگرشکلی رسوبات نئوژن روی لایه های گسترده نمک، به صورت عوامل لغزاننده برای جدایش عمل
می کند در ارتباط است. فعالیت های گسلش جدایشی ،که تماماً در امتداد حوضه میان قدسی کوه های زاگرس قرار دارند نیز باعث جنبش های امتداد لغز و برش های ریدل ( شکستگی مزدوج ) هستند. برش های با روند شمال شرق – جنوب غرب، مستعد لرزه خیزی اند. جنبش امتداد لغز غالباً راست گرد و همراه با رندگی است.
)